Datum uitspraak: 14-07-2010



De belangrijkste passage van de uitspraak en/of conclusie:
De rechtbank stelt bij de beoordeling van dit verwijt voorop dat onder de door de arts in acht te nemen zorgvuldigheidsnorm ook de verplichting tot adequate voorlichting van de patiënt valt (artikel 7:448 BW). De arts dient zijn patiënt op duidelijke wijze en desgevraagd schriftelijk in te lichten over (de noodzaak van) de voorgestelde behandeling, de behandeling zelf, de gevolgen van de behandeling, de risico’s van de behandeling en over eventuele alternatieve behandelingen. Het doel van deze informatieplicht is dat de patiënt goed geïnformeerd kan beslissen of hij al dan niet toestemming wenst te geven voor een behandeling. De op de arts rustende verplichting om de patiënt op duidelijke wijze in te lichten over de risico’s strekt derhalve niet ertoe om de patiënt te beschermen tegen deze risico’s. Indien een tegenvallend resultaat van de behandeling niet wordt veroorzaakt door onzorgvuldig handelen van de arts, maar bijvoorbeeld het gevolg is van een complicatie, dan kan de patiënt de arts niet met succes aanspreken, tenzij de patiënt kan bewijzen dat de arts hem van tevoren niet op dit risico had gewezen. Indien vast komt te staan dat de arts het betreffende risico wel van tevoren aan de patiënt had moeten meedelen, maar dat feitelijk niet heeft gedaan en indien de patiënt kan aantonen dat hij, als hij op hoogte zou zijn geweest van het risico, niet in de ingreep zou hebben toegestemd (waarbij het uitgangspunt geldt wat een redelijk handelend en redelijk denkend patiënt onder die omstandigheden zou hebben gedaan), dan zal in beginsel de aansprakelijkheid van de arts worden aangenomen. Het onzorgvuldig handelen van de arts ligt in dat geval niet in de uitvoering van de behandeling zelf, maar in de voorlichting.
De arts moet de patiënt informeren over de normale, voorzienbare risico’s van de behandeling, maar hoeft niet op alle mogelijke risico’s te wijzen. De beoordeling van de vraag op welke risico’s een patiënt wel of niet behoort te worden gewezen, dient te geschieden aan de hand van de omstandigheden van het geval, waarbij onder meer de kans dat het risico zich verwezenlijkt (het zogenoemde incidentiepercentage), de aard van het risico (blijvend letsel of ongemak van voorbijgaande aard) en de medische noodzaak van de behandeling een rol spelen.


Klik hier voor de hele uitspraak.